Annem’e bir gün bu hayat çok zor çekilecek yanı yok derken hiddetlenerek beni susturup anlatmaya başladı onu hiç böyle görmemiştim:
“Denizli’nin Buldan kazasında doğdum oyuncağım dokuma tezgâhları oldu. Ellerim ve ayaklarım küçük geldiğinden bir hayli zorlanarak tezgâhta çalışırdım. Bizim annelerimiz savaş gördüğünden zorluklar ve yokluklar içerisinde büyüyorduk. Bundan dolayı çoluk çocuk herkes dokuma dokurduk şikâyet bilmeden, of çekilmeden. Genç kız olmaya başlamıştım ki annem bütün işleri bana bıraktı. Öyle ay gazı açayım hemen yansın, yemek yapayım marketten ekmek alayım, bulaşıkları çamaşırları makineye atayım, yok nerdeee öyle teknoloji… Sabah ezanından önce kalkar, odun ateşiyle ocağı yakar, hamur yoğurup yufkadan ekmek yapar, küllü suyla bulaşıkları yıkardım. O zaman ki tencereler bakır ve kalaylı şimdiki gibi çelik değil. Tencerelerin altları isli olmayacak tertemiz olacak bütün gücümle odun külünü döküp ovardım. Güzel yıkayamazsam annem (daha fazla…)
Files under Genel Yazılar |
|
Yorum yok »
Mega Kentlerde yaşamanın zorluklarını yetişkin insalar olarak hepimiz çok iyi biliyoruz. Bunları yazmaya kalksam sonunu getiremem zaten niyetimde bu değil. Benim anlatmaya çalışacagım -tabi başarabilirsem- komşuluk ve mahalle ilişiklerimiz. Aynı sitelerde, aynı apartmanlarda oturmamız tabiki herkesi çok iyi tanıyacağımız anlamına gelmiyor. En azından yakın cevrelerde oturanların konuşmaya zamanları yoksa bile tebessümle bile olsa merhabalaşmaları gerekmiyormu? Aynı mekânları paylaşıyorsak aynı kapılardan girip çıkıyorsak “iyi günler” ya da “iyi akşamlar” demek çok mu zor… Kapı komşumuz veya yan komşumuz üst ve diger tanıdıgımız, bildigimiz mahalledeki komşularımız, hastalanınca ziyarete gidip, giderkende bir tas sıcacık çorba veya sıcak bir yemek göturmemiz, hatırlarını sormamız hoş olmaz mı? Çocukluğumu hatırlıyorum da annemin ve mahallemizdeki komşularımızın ilişkileri o kadar samimiydi ki. Zannedersiniz herkes birbiriyle akraba. Hatta öyle yetiştirildik ki komşu kızı herkesin namusu olur hiç bir delikanlı yan gözle bakmaz, bakanıda af etmezlerdi. Ben İzmir’ de büyüdüm ege insanı sıcakkanlı, misafir perver, dost canlısıdır. (daha fazla…)
Files under Genel Yazılar |
|
8 Yorum var »
